"Voor bottom-up heb je veel geduld nodig. En doorzettingsvermogen."
Wat doe je als ouder als jouw kind geen plek heeft om te wonen? Dat overkwam Henk Karst en zijn vrouw. Samen met een ander echtpaar uit Hoogeveen startten zij een bottom-up project dat nu passende woonruimte biedt aan 36 jongeren met een lichte tot matige verstandelijke beperking. DAAD maakte het ontwerp.
“Al met al zijn we ruim 13 jaar bezig geweest”, vertelt Henk Karst. “We wisten dat ook onze kinderen een keer uit huis zouden moeten, maar in Hoogeveen was er op dat moment gewoon geen geschikte plek.” Als groep waren de 7 kinderen met het Syndroom van Down waartoe Karst zijn dochter behoorde al jaren bij elkaar. “We wilden hen kostte wat kost bij elkaar houden. Dit was dan ook een eis voordat we met een zorgaanbieder in zee zouden gaan.”
Door de financiële crisis moest Karst met lede ogen toezien hoe meerdere ideeën en projecten op het laatste moment toch sneuvelden. “We zijn de wanhoop nabij geweest toen ook een tweede keer de vastgoedontwikkelaars de financiën niet rond kregen,” verklaart Karst. Gelukkig ging op een bijeenkomst waar de GemeenteHoogeveen haar visie op Woningbouw presenteerde, het balletje opnieuw rollen.
Meer weten over onze zorgarchitectuur? Laat je inspireren door de bijzondere projecten in ons CAHIER #10 De zorg goed onder dak: unieke architectuur voor unieke bewoners.
Een goed gesprek
“Ik ben toen opgestaan om te vertellen dat er een belangrijke doelgroep werd vergeten”, herinnert Karst zich, “namelijk onze kinderen”. Dit werd door de gemeente direct opgepakt en wat volgde was een goed gesprek met wethouder Hiemstra. Al een maand later werd Karst gebeld met het goede nieuws: een oud scholencomplex aan de Brederoweg, bij het centrum, kwam beschikbaar.
“Toen wist ik wel wat me te doen stond. Voor de financiering heb ik direct contact gezocht met woningcorporatie Domesta. Zij staan in de regio bekend als betrouwbare en sociale verhuurder. Van al die jaren projectontwikkeling had Karst wel het nodige geleerd: “Ik wilde niet voor de derde keer een blauwtje lopen”.
Gezamenlijk
De lange aanlooptijd had ook andere voordelen, legt Karst uit. “Hierdoor wisten we precies waaraan het gebouw moest voldoen en dat naast een goede indeling van de appartementen er ook een zeer goede geluidsisolatie moest zijn.” Ook moest het gebouw niet te hoog worden en moesten grote, te brede gangen worden komen. “We wilden gewoon zoveel mogelijk ruimte benutten.”
Uiteindelijk werden er samen met de gemeente, Domesta en zorgverlener Philadelphia 36 wooneenheden gerealiseerd; 16 zelfstandige appartementen op de verdieping, en 2 woongroepen met elk 10 kamers en een gezamenlijke huiskamer op de begane grond. Karst zijn dochter en 6 anderen zijn nog steeds bij elkaar; ze wonen gezamenlijk op een afdeling en delen de huiskamer. “We hebben zelfs samen de tuin aangelegd, waarmee we in het voorjaar verder gaan”.
"Als ouders hebben we daadwerkelijk inspraak in het woonproject gehad”
Doorzettingsvermogen
Zou hij het nog een keer doen, als hij had geweten dat het dertien jaar zou duren? “Zeker”, bevestigt Karst, die ruimt 300 uur belangeloos in het project heeft gestopt. “Als ik ergens aan begin, laat ik het niet meer los.“ Gelukkig had hij een werkgever (TVM Verzekeringen ) die hem hierin de ruimte gaf. “En al die uren, al het kijken op andere woonlocaties loont natuurlijk ook; zo haal je de krenten uit de pap”.
Karst is tevreden met zowel het gebouw als de inrichting. “Het resultaat is prachtig geworden. Er komen zelfs verzoeken binnen om het gezellige gebouw van binnen te komen bekijken!” Ook over de samenwerking was hij zeer te spreken. “Als ouders hebben we daadwerkelijk inspraak in het woonproject gehad”, legt Karst uit. “Zo was er in de vele vergaderingen altijd sprake van een open overleg, zowel met DAAD als Domesta. Er werd altijd creatief meegedacht. Zo kwam de architect met het idee om de verschillende steensoorten te gebruiken die in relatie staan met de lagen veen waarop Hoogeveen is gebouwd.”
Al gaat zo’n project je niet in de koude kleren zitten, als mens is hij er door gegroeid: “Je leert je eigen grenzen kennen. Wat je wel en niet kunt,” aldus Karst. “En dat je bij bottom-up vooral veel geduld nodig hebt.. en doorzettingsvermogen.”
